Vorige maand hebben we onze trouwe Fokkie moeten laten inslapen. Hij heeft de respectabele leeftijd van 17 jaar bereikt. Fokkie kwam bij ons toen hij 8 jaar was. Hij was toen net een paar dagen in het asiel in Ede. In de eerste maanden was hij erg schuchter, afwachtend en soms ook een beetje angstig. Dat had te maken met zijn voorgeschiedenis. Hij was afkomstig van een adres waar hij niet al te vriendelijk werd behandeld, om het maar zachtjes uit te drukken. Bij ons kreeg hij natuurlijk meteen volop de ruimte, maar hij moest nog leren daarmee om te gaan. Gelukkig accepteerde hij snel dat Jaap zijn baas was, hetgeen al de jaren dat Fokkie bij ons was zo is gebleven. De eerste jaren moest hij nog concurreren met Moshe, onze Jack Russel. Dat was een klein opdondertje, die het liefst iedereen als zijn knechtje zag. Daar was Fokkie echter niet van gediend. Soms ontweken ze elkaar en soms moest de rangorde even opnieuw bepaald worden. 1.Jaap, 2 Fokkie, 3.Moshe. Als dat maar duidelijk was, kon de lieve vrede weer getekend worden en lagen ze soms gezellig samen (zonder Jaap) in de mand in de gang. Aan het leven van Moshe kwam een voortijdig einde toen hij zonder toestemming op stap ging op zoek naar vrouwelijk schoon. Op de Arnhemseweg werd hem dat noodlottig. Moshe werd begraven onder een van de bomen op ons erf en voor Fokkie brak een ontspannen tijd aan zonder concurrentie. Hij ontpopte zich als een echte waakhond direct blaffend zodra iemand het erf betrad, waar hij pas mee ophield als Jaap of ik zich vertoonde, maar nooit agressief of bijtend. Muizen, eekhoorntjes en katten beschouwde hij wel als ongewenst bezoek. Tot op hoge leeftijd ging hij daar achteraan en menig muisje heeft hij op de stoep gelegd. De minicamping had zijn bijzondere belangstelling en dan vooral de etensresten. Het was verboden terrein voor hem en dat wist hij heel goed. Af en toe rook zijn neus iets lekkers en dan ging hij via een omwegje toch stiekem een kijkje nemen. We hebben ontzettend veel plezier beleefd aan Fokkie en hij hoorde helemaal bij ons en ons huis. Het laatste jaar werd hij snel ouder, zijn gehoor en gezicht namen af en hij werd stram. Toen hij eind januari pijn begon te krijgen en nauwelijks meer naar buiten wilde, was dat voor ons een teken dat het genoeg geweest was voor Fokkie. We hebben hem begraven bij de tunnelkas waar hij zo graag in het zonnetje lag als Jaap daar met de bollen aan het werk was. Het waren mooie jaren.

Betsy