Zolang als ik me kan herinneren kom ik in het 'park'. En daarmee doel ik op het Nationale Park De Hoge Veluwe. Het is mij vertrouwd en dierbaar. Geboren aan de zuidkant van het park, nabij de ingang op Schaarsbergen, ging ik als peuter al met mijn vader mee naar de akkers in het park. Daar verbouwde hij rogge, voerbieten, aardappelen of knollen. Al op heel jonge leeftijd leerde ik samen met mijn oudere broer spelenderwijs onkruid wieden en knollen plukken. Op zondag gingen we met het hele gezin een autoritje maken door het park en dan keek mijn vader meteen even naar de stand van de gewassen op het land. We hadden er ook een paar stukjes weiland. Daar liepen dan in de zomer kalveren of jongvee, de melkkoeien bleven uiteraard thuis op de boerderij. In het voorjaar brachten we het jongvee er naar toe, om het in het najaar, als het koud werd en het gras op, weer naar huis te halen. Dat klinkt heel simpel, maar soms hadden we daar een hele dag werk mee. De jonge dieren hadden geen zin om mee te gaan en dan had kostte het veel tijd om ze zover te krijgen dat ze rustig de kar op liepen. Ja, op een boerderij leer je al jong dat je geduld moet hebben met dieren. Zodra ik de leeftijd had dat ik alleen op stap mocht, ging ik fietsen in het park. Het maakte niet uit in welk jaargetijde, altijd vond ik het heerlijk om daar te zijn. Zolang ik op Schaarsbergen woonde fietste ik meestal het zuidelijke deel en via het Deelense Was of via de uirit in Hoenderloo weer terug. Sinds ik in Otterlo woon, en dat is al heel wat jaren, ben ik meer te vinden in het noordelijke gedeelte van het park. Vanmiddag heb ik weer een rondje gedaan. Het liefst rijd ik vanaf Otterlo meteen in noordoostelijke richting. Op de splitsing nabij de ingang ga ik dan linksaf. De weidse vlakte die je dan voor je hebt, geeft je ruimnte in je longen en ruimte in je hoofd.Je gaat er meteen harder door fietsen.Misschien is het wel die ruimte die me het meest dierbaar is.

Betsy