Onze moestuin is veranderd in een vesting, en dat vind ik niet fijn. Een moestuin moet immers een soort lustoord zijn, waarin je lekker rond kunt lopen, terwijl je hier en daar een onkruidje wegplukt. 's Ochtends doe je een rondje om te kijken wat je kunt snijden of plukken om te eten en 's avonds maak je een bedje schoon, zaai je een rijtje worteltjes of zet je een paar nieuwe koolplantjes. Maar niets van dit alles dit jaar. We worden geplaagd door tal van geesten, die dag en nacht onze moestuin aanvallen. Overdag zijn het de duiven, die de groene bessen afrissen. 's Nachts zijn het de konijnen die alle jonge plantjes verorberen en het onkruid laten staan. Ik las dat konijnen een hekel hebben aan prei- en uienplanten. Nou, niet bij ons. "Onze" konijnen doen zich te goed aan uien, sjalotten, bietjes, sla, kool, radijs, afrikaantjes, phlox, erwten, enz., enz. Volgens mij zijn het alleseters geworden. Er zijn nog meer plaaggeesten. Voordat de eerste aardbei een lichtrood blosje had, waren de lijsters al in de buurt. Hap, hap, halve aarbei weg. En nu we begin van de week een flinke hoosbui hebben gehad, in combinatie met temperaturen boven de twintig graden, gaan de slakken in de aanval. Ze zijn dol op de dahlia's die er mooi fris bij stonden. Maar dat is dus verleden zijn. In één nacht zijn ze tot de wortel afgevreten. Het resultaat van al deze tuinellende is dat we de hele dag bezig zijn de geesten te verjagen of buiten de tuin te houden. Allemaal bogen over de bedden met daaroverheen netten en overal stokjes om de netten vast te houden. Je kunt nergens meer fatsoenlijk lopen zonder zelf verstrikt te raken in een net. Onkruid wieden is een ramp, want overal zitten de netten in de weg. Zelfs met het grasmaaien is het nog lastig. In een onbewaakt moment had ik een compleet net in de messen.Jaap stelde zelfs voor om de hele tuin te omheinen met palen en windbreekgaas. Vreselijk toch? Maar ik geef niet op. Vanmiddag heb ik gewoon weer opnieuw gezaaid in de hoop dat mijn adem langer is dan die van de konijnen en de duiven. Misschien maken we dan deze zomer nog mee dat we zorgeloos en met een blij gemoed in de moestuin kunnen wandelen. Weg vesting, leve het lustoord.

Betsy