Vorige week ben ik begonnen aan onze moestuin achter het huis. Niet erg vroeg dit jaar, maar het weer was er ook niet naar. En de ervaring leert, dat je in het voorjaar echt niet zo'n haast hoeft te maken. Eerst moet de grond toch een beetje opwarmen en ook zelf moest ik nog op temperatuur komen. Beginnen aan de moestuin betekent voor mij dat ik eerst het hoofdpad opnieuw markeer en vervolgens paaltjes zet op de plaatsen waar de eerste bedden moeten komen. Daarna kan Jaap een paar meter spitten. Nét voldoende voor mij om uien te planten en worteltjes en spinazie te zaaien. De volgende bedden zijn voor de aardbeien en bloemen. In dit geval Phlox en Hemerocallis. Ik vind het leuk om in een moestuin afwisselend met groente en bloemen te werken. Het maakt de tuin fleurig en levendig. Zo heb ik ook een aantal oude rozenstruiken staan en een bed met baardirissen. Meestal zaai ik ook nog eenjarigen zoals Cosmea, dille en Lathyrus. Van zus Neeltje krijg ik ieder jaar afrikaantjes. Maar ook tomatenplantjes, peperplantjes en paprikaplantjes, die Jaap in grote potten in de tunnelkas zet. Ik vind het fijn en ontspannend om in en aan de moestuin te werken. Die liefde dateert al van jaren her. Eigenlijk al vanaf mijn jeugdjaren op onze boerderij, waar ik het heerlijk vond om op het 'land' te werken. Ik hielp met schoffelen tussen de bieten en de aardappelen, 's zomers met de oogst van het graan en in het najaar met het rooien van de aardappelen. Maar wat ik er ook aan overgehouden heb is de idee dat de tuin iets op moet brengen. Er moet geoogst kunnen worden. Niet dat we alles zelf moeten opeten. Het meeste geven we weg. Bovendien tuinieren we op schrale en droge zandgrond en dat garandeert absoluut geen hoge opbrengsten. Die liefde voor het landwerk is nooit vertrokken en hoewel de moestuin vele malen kleiner is dan de akkers van toen, blijft het toch landwerk. Ik denk maar zo: oude liefde roest niet. Info: http://www.levenvandemoestuin.nl

Betsy