Levend en warm. Dat vind ik van de beelden van de Britse kunstenares Barbara Hepworth. Ze worden tot 17 april tentoongesteld in het Kröller-Müller Museum hier in Otterlo. Zaterdagmiddag heb ik ze bewonderd, samen met vriendin Toos en nog twintig andere mensen uit ons dorp. We kregen uitleg van een mevrouw die kunstgeschiedenis heeft gestudeerd en o.a. in dit museum rondleidingen verzorgt. Ik heb me vergaapt aan de prachtige beelden, gemaakt uit Afrikaans guareahout. Hoe is het mogelijk dat je met je handen zulke mooie vormen kunt maken. En hoe kom je aan dit kostbare hout. Het schijnt dat Barbara Hepworth op een goede dag bericht kreeg dat er in de haven 17 ton Nigeriaans hardhout (guareahout) voor haar binnengekomen was. Ze had het niet besteld. Het was een geschenk. Of ze het maar even wilde komen ophalen. Als praktisch en nogal nuchter ingesteld persoon zou mijn eerste gedachte zijn, waar laat ik al dat hout? En vervolgens, wat moet ik ermee? Een creatief mens als Barbare Hepworth dacht daar uiteraard heel anders over. Zij heeft het hout getransformeerd tot grote ronde vormen met gaten. Op het eerste oog lijken het grote glimmende kastanjes met doorkijkjes. Dat is natuurlijk een erg oneerbiedige benaming voor haar werk. Zo bedoel ik het ook niet. Ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven. Het is zo mooi en met zulke mooie vormen. Laat ik het maar warm en levend kunstwerk noemen. Warm omdat de mahoniekleur van het hout je toestraalt. Levend omdat de openingen je vanuit iedere positie opnieuw verrassen. Ik probeer me te verplaatsen in de kunstenares. Wat gaat er door je heen als je zoiets aan het maken bent? Wat wil Barbara Hepworth ons laten zien, ons laten weten? Ik zie ronde, vloeiende lijnen, nergens een begin, nergens een einde. Ik zie het resultaat van de scheppende handen van een creatief mens. Kunst blijft een raadsel. Info: http://kunstblijfteenraadsel.nl/2016/01/13/barbara-hepworth-sculpture-for-a-modern-world-kroller-muller-museum/ Betsy