Ja, dat liedje van Boudewijn de Groot neuriede ik vanmiddag tijdens een fietstochtje over de Mossel. Tijdens mijn 1-uur durende rit kwam ik welgeteld één auto van de gemeente Ede en één wandelaar met één heel klein hondje tegen. Dat is in de zomerdag wel anders. Dan fiets je als het ware over de hoofden van de andere fietsers. Zeker als de weg niet al te breed is, of het wegdek een beetje slecht, of als je medefietsers snelheidsmaniakken zijn. Dan wordt het nog een hele toer om fatsoenlijk op de weg te blijven. Vandaag had ik daar dus geen last van. Er wachtte mij een aangename verrassing, want het gedeelte van Otterlo naar Mossel via de Mosselseweg is vernieuwd. Jarenlang hebben we het moeten doen met een smalle weg vol hobbels en afgebrokkeld asfalt. De gemeente Ede had vorig jaar kennelijk nog wat geld in de pot. Nou dat heeft ze goed besteed. Er ligt nu een betonnen fietspad van anderhalve meter breed. Het is nog niet helemaal af. Op een paar plekken moet je even "klunen" en ook de bermen moeten nog bijgewerkt worden. Als je nu teveel naar rechts en links kijkt, loop je het risico van de weg af te raken en dan kom je bijna een meter lager ten val. Maar er wordt aan gewerkt om alles pico-bello voor elkaar te hebben als het nieuwe vakantieseizoen eind maart van start gaat. Dan kunnen de duizenden toeristen die Otterlo en omstreken bezoeken gebruik maken van een spiksplinternieuw pad. Vanmiddag was ik daar de enige en was die wereld even helemaal van mij alleen. Vanmiddag was ik een eenzame, doch vrolijke fietser.

Betsy