Het is fijn als je handig bent met naald en draad, maar ik behoor zeker niet tot het gilde van deze nijvere en creatieve personen. Toch moet ik er soms aan geloven en zet ik, met frisse tegenzin, de naaimand op tafel. Zo ook vanavond: Jaap heeft een nieuwe spijkerbroek en die is 5 cm te lang. Als ik daar niet rap de schaar in zet, wordt de broek met omgeslagen pijpen in gebruik genomen en zijn de slijtageplekken al bij de eerste de beste wasbeurt zichtbaar. Dat moet ik zien te voorkomen en dus zit er niets anders op dan aan de slag te gaan. Eigenlijk is het een werkje van niks. Ik weet ook best hoe het moet, want als ik me goed herinner heb ik wel drie cursussen gevolgd om me die kunst eigen te maken. De eerste lessen kreeg ik van Tante Bab, die zo af en toe mijn moeder een handje hielp bij het repareren (verstellen) van tientallen overalls, werkbroeken en overhemden. Meerdere lessen van andere deskundigen volgden. Ik begon er meestal enthousiast aan, maar het beklijfde niet. Op zeker moment woonde Tante Jo bij ons op de boerderij. Dat was een ware held met naald en draad. Vervolgens leerde ik veel van zus Neeltje, die kostuumnaaister is. Ik ken geen tweede persoon die zo perfectionistisch haar beroep uitoefent. Alles klopt aan haar creaties. De kleuren, de patronen, de belijning, de details, de afwerking, de binnenkant. Alles is vakwerk van de bovenste plank: Haute Couteure met twee hoofdletters. En dan is ze ook nog steeds vernieuwend bezig. Ze probeert nieuwe technieken uit, ze verdiept zich in patronen uit Aziatische landen en ze levert maatwerk voor mensen met een afwijkende houding. Ik vind het mooi als je met zoveel ideeën dit vak kunt uitoefenen. Aan mij is het niet besteed. De fijne motoriek is bij mij niet zo goed ontwikkeld en dus ben ik niet geschikt voor dat beroep. Maar daarom niet getreurd. Ik ben goed in andere dingen. Ieder mens beschikt immers over een aantal talenten.

Betsy