Vanmiddag hebben we ons beziggehouden met het snoeien van de heggen. Zodra je de langste dag achter de rug hebt, wordt het tijd om daar over na te denken. Nu zijn er mensen die al vóór 21 juni de heg snoeien. Wij houden daar niet zo van want het betekent dat je in het najaar nog een keer moet snoeien. En één keer vinden wij wel voldoende. Toen ik vijfendertig jaar geleden hier kwam wonen kon ik niet denken dat we ooit nog eens zulke dikke hagen en zoveel bomen en struiken op het erf zouden hebben. Het was destijds een kale bedoening. De oude Amerikaanse eiken stonden voor en opzij van het huis. Er stonden een paar oude appelbomen, een oude perenboom en een paar berken. Dat was alles. Verder groeiden er op het kale zand gulde roede, brandnetels, melde en ander onkruid. Honderden en honderden bomen en struiken hebben we aangeplant. Honderden en honderden zijn gewoon verdroogd, verdord, verdwenen. Jaar op jaar hebben we steeds weer nieuwe exemplaren gepoot, watergegeven, vertroeteld. En ja, na twintig jaar werden de eerste resultaten zichtbaar. Heel voorzichtig begonnen zich haagjes te ontwikkelen, een houtwal, een bongerd, een moestuin. En nu, ja nu ná vijfendertig jaar zitten we volop in het groen en genieten we ieder seizoen van alle kleuren, die de bomen en struiken ons geven. En ja, nu moeten we ook volop snoeien en knippen, want anders groeit alles dicht. Vroeger snoeiden we gewoon handmatig met de heggenschaar. We hebben er wel vijf, maar we gebruiken ze niet meer voor de hagen. Tegenwoordig haalt Jaap bij vriendin Jannie de motorzaag en knipt hij in één middag alles. Ik mag blad harken. Dat vind ik wel leuk om te doen. Het ruimt zo lekker op en als je klaar bent is het pad weer zo lekker breed. Maar nog steeds kan ik me verbazen over zóveel bomen en struiken op dit schrale stukje land in Otterlo.

Betsy