Ja, dat moet je wel kunnen opbrengen als je iets geregeld wilt hebben bij de gemeente, de provincie of het rijk. En soms moet dat een engelengeduld zijn. Daar kan de Otterlose voetbalvereniging over meepraten. Maar liefst 15 jaar is SV Otterlo bezig geweest om te komen tot de bouw en aanleg van een nieuw sportterrein in Otterlo. Geen overbodige luxe. Al jaren moeten onze voetballende dorpsgenoten het doen met verouderde en verspreid liggende velden, slechte kleedkamers en een veel te kleine en armoedige kantine. Niet dat ik het nodig vind dat de voetballers en -ballertjes hoeven te baden in weelde, maar een beetje moderne en kwalitatief goede voorziening is toch echt niet te veel gevraagd. Hoeveel keren zouden bestuursleden daarvoor naar het gemeentehuis zijn gereden? Met hoeveel verschillende wethouders zouden zij daarover gesproken hebben? Hoe vaak zouden zij hun plannen en wensen opnieuw hebben moeten toelichten? Hoeveel tijd en energie hebben zij moeten steken in het enthousiast houden van de achterban? Afgelopen zomer werd eindelijk groen licht gegeven en sinds kort kan iedereen die over de Hoenderloseweg rijdt, zien dat de werkzaamheden begonnen zijn. Over een jaartje moet alles klaar zijn, zodat er dan gespeeld kan worden op de nieuwe velden. En dan is het wachten op de prestaties. Die zijn op dit moment nog niet om over naar huis te schrijven. Het lijkt erop dat de huidige competitie een maatje te groot is voor SV Otterlo, althans voor het A-team. Misschien is het jarenlang touwtrekken om een nieuw sportpark daar debet aan. Als het bestuur van SV Otterlo 15 jaar geduld heeft kunnen opbrengen om zover te komen als vandaag, dan kunnen wij daar een voorbeeld aan nemen. Dus even geduld a.u.b. Info: http://www.svotterlo.nl/beelden-sportpark-sv-otterlo/

Betsy

De Hete bliksem. Ja, daar is de Zoete Ermgard heel geschikt voor. En laten wij die nu ruim voorhanden hebben. Niet alleen dit jaar, maar ieder seizoen weer geeft die boom ons een paar kistjes vol heerlijk geurende appeltjes. De Zoete Ermgard is een zelfbestuiver en heeft dus geen andere appelbomen in de omgeving nodig om vrucht te kunnen dragen. Maar ja, wij hebben wel tien appelbomen op onze kwekerij en in de bongerd staan. In het voorjaar hebben de bijen er hun pootjes vol aan. Bij ons vind je een paar goudrenetten, een alkmene, een notarisappel, nog een paar soorten en ook een Zoete Ermgard. Dit jaar is Jaap al vroeg met de pluk begonnen. Niet dat de appels toen al goed rijp waren, maar de vele wespen kregen trek in de appels. En vervolgens stortten de vogels zich op het aangestoken fruit. Er zat dus niets anders op om de boom in te klimmen en de appels te plukken. Nu staan ze veilig opgeborgen in de koelcel. Alleen de Zoete Ermgard hangt nog voor de helft vol. Dit is een laat soort, waarvan de vruchten pas in oktober een mooi rood kleurtje krijgen. Als handappel is ze niet de allerlekkerste. Ze is een beetje melig, maar om te drogen en voor de compôte is ze heerlijk. Maar het allerlekkerste vind ik dit appeltje in de hete bliksem. Wat heb je er verder voor nodig? 2/3 zoete appels, 1/3 zure appels, gerookt spek, uien, aardappelen, rookworst of metworst, tijm, laurier, zout en peper. Een paar uur laten sudderen en smullen maar. Het recept komt van de Belgische kok, Jeroen Meurs. Hij gebruikt geen zoete appels, maar ik vind dat die er juist wél bij moeten. Ik zou zeggen. Probeer het zelf. Info: http://www.een.be/programmas/dagelijkse-kost/recepten/hete-bliksem-met-spek

Betsy

Het is fijn als je handig bent met naald en draad, maar ik behoor zeker niet tot het gilde van deze nijvere en creatieve personen. Toch moet ik er soms aan geloven en zet ik, met frisse tegenzin, de naaimand op tafel. Zo ook vanavond: Jaap heeft een nieuwe spijkerbroek en die is 5 cm te lang. Als ik daar niet rap de schaar in zet, wordt de broek met omgeslagen pijpen in gebruik genomen en zijn de slijtageplekken al bij de eerste de beste wasbeurt zichtbaar. Dat moet ik zien te voorkomen en dus zit er niets anders op dan aan de slag te gaan. Eigenlijk is het een werkje van niks. Ik weet ook best hoe het moet, want als ik me goed herinner heb ik wel drie cursussen gevolgd om me die kunst eigen te maken. De eerste lessen kreeg ik van Tante Bab, die zo af en toe mijn moeder een handje hielp bij het repareren (verstellen) van tientallen overalls, werkbroeken en overhemden. Meerdere lessen van andere deskundigen volgden. Ik begon er meestal enthousiast aan, maar het beklijfde niet. Op zeker moment woonde Tante Jo bij ons op de boerderij. Dat was een ware held met naald en draad. Vervolgens leerde ik veel van zus Neeltje, die kostuumnaaister is. Ik ken geen tweede persoon die zo perfectionistisch haar beroep uitoefent. Alles klopt aan haar creaties. De kleuren, de patronen, de belijning, de details, de afwerking, de binnenkant. Alles is vakwerk van de bovenste plank: Haute Couteure met twee hoofdletters. En dan is ze ook nog steeds vernieuwend bezig. Ze probeert nieuwe technieken uit, ze verdiept zich in patronen uit Aziatische landen en ze levert maatwerk voor mensen met een afwijkende houding. Ik vind het mooi als je met zoveel ideeën dit vak kunt uitoefenen. Aan mij is het niet besteed. De fijne motoriek is bij mij niet zo goed ontwikkeld en dus ben ik niet geschikt voor dat beroep. Maar daarom niet getreurd. Ik ben goed in andere dingen. Ieder mens beschikt immers over een aantal talenten.

Betsy

Dat vind ik nu echt een gezegde waar we vaker bij moeten stilstaan. Immers zowel in positieve als in negatieve zin bevat deze aloude kreet een heleboel waarheid. Wie op jonge leeftijd geleerd heeft te eten wat de pot schaft, zal op latere leeftijd niet zo gauw kieskeurig gedrag aan tafel vertonen. En wie van jongsaf opgegroeid is met oog voor alles wat er groeit en bloeit, beleeft daar zijn hele verdere leven plezier aan. Het is in Nederland niet zo gebruikelijk de jeugd te laten wennen aan leven en werken in en met de natuur. Dat is jammer. Want juist allerlei simpele activiteiten in een moestuintje, een natuurgebied of een speelterrein leiden tot echte kennis en kunde over de natuur. En het is zo gemakkelijk te realiseren. Als je even om je heen kijkt, liggen de voorbeelden letterlijk op straat. Een schooklas kan de aankleding en het onderhoud van een rotonde adopteren. Een jeugdclub is heel goed in staat om het groen rondom een verzorgingshuis te onderhouden. En waarom kunnen de bloembakken in het centrum niet verzorgd worden door de plaatselijke jeugd? O zeker, er moet goed over nagedacht worden, er is enige hulp en leiding nodig van een volwassenene en het zal vast niet zo simpel zijn als ik nu voorstel, maar het kán. Een voorbeeld is de kasteeltuin in het Gelderse Buren. Daar is een omvangrijk project opgezet om de oude tuin te renoveren en de contouren van de kasteelfundamenten zichtbaar te maken. De plaatselijke schoolkinderen gaan daar tienduizend sneeuwklokjes (geleverd door www.nijssenbulbs.nl) planten. Daar komt heel wat bij kijken, maar de school heeft het opgepakt, alle voorbereidingen samen met de kinderen getroffen en nu kan het echte handwerk beginnen. Jaap brengt morgen de bolletjes naar Buren, geeft uitleg over de boven- en onderkant van een bol en aan aanwijzingen over het planten. Vervolgens gaan de kinderen aan de slag. Wat een belevenis! Die kinderen vergeten hun hele verdere leven niet meer hoe je bollen moet planten.

Betsy