En nog steeds rijpen er pepers in onze tunnelkas. We hebben wel vaker in het najaar of in december verse pepers kunnen verwerken, maar in januari? Nee, dat kan ik me niet herinneren. Zolang het niet vriest, en dat doet het nog steeds niet, blijven de pepers van groen naar oranje en naar rood verkleuren. De planten zelf zien er onooglijk uit. Jaap is al maanden geleden gestopt met water geven, want hij heeft de ruimte in de kas nodig voor de overwintering van tal van zomerbollen. De tomatenplanten hebben al lang het veld moeten ruimen. Maar in een hoekje staan nog een paar verdorde, verlepte en zo-dood-als-een-pier uitziende peperplanten met o zo fris kleurende pepertjes. Het is eigenlijk een dwaas gezicht. Verse rode peper is heerlijk in stoofschotels of wintersoepen en ik maak er dan ook dankbaar gebruik van. Wél met mate overigens, want als de peper overheerst, vind ik het gerecht niet zo geslaagd. Sommige mensen vinden het lastig om met verse peper te werken, vanwege de vrijkomende stof die voor flinke irritatie kan zorgen aan de slijmvliezen. Als je weet hoe een peper in elkaar zit, is het een koud kunstje. De buitenkant van de peper geeft geen last. De scherpe stof (de capsaïne) zit aan de binnenkant en in de zaden en zaadlijsten, dus daar moet je niet met je vingers aankomen. Als je dat moeilijk vindt, doe je gewoon een paar handschoenen aan. Het helpt niet als je naderhand je handen met water wast. Capsaïne is een alkaloïde en dus een basische stof. Die lossen alleen op in vetten. Dus even je handen in de olie en de scherpe smaak is eraf. Nog even iets over de concentratie van de scherpe stof in pepers. Wij vinden de Madame Jeanette of de Jalapeno's al scherp. Dat is echter nog niets vergeleken met de Habanero-pepers. Die zijn maar liefst duizend maal pittiger. Over heet, heter, heetst gesproken. Mijn smaakpapillen kunnen daar niet tegen. Info: http://www.lagrandeborne.com/moestuin/pepers.htm

Betsy

Ja, dat liedje van Boudewijn de Groot neuriede ik vanmiddag tijdens een fietstochtje over de Mossel. Tijdens mijn 1-uur durende rit kwam ik welgeteld één auto van de gemeente Ede en één wandelaar met één heel klein hondje tegen. Dat is in de zomerdag wel anders. Dan fiets je als het ware over de hoofden van de andere fietsers. Zeker als de weg niet al te breed is, of het wegdek een beetje slecht, of als je medefietsers snelheidsmaniakken zijn. Dan wordt het nog een hele toer om fatsoenlijk op de weg te blijven. Vandaag had ik daar dus geen last van. Er wachtte mij een aangename verrassing, want het gedeelte van Otterlo naar Mossel via de Mosselseweg is vernieuwd. Jarenlang hebben we het moeten doen met een smalle weg vol hobbels en afgebrokkeld asfalt. De gemeente Ede had vorig jaar kennelijk nog wat geld in de pot. Nou dat heeft ze goed besteed. Er ligt nu een betonnen fietspad van anderhalve meter breed. Het is nog niet helemaal af. Op een paar plekken moet je even "klunen" en ook de bermen moeten nog bijgewerkt worden. Als je nu teveel naar rechts en links kijkt, loop je het risico van de weg af te raken en dan kom je bijna een meter lager ten val. Maar er wordt aan gewerkt om alles pico-bello voor elkaar te hebben als het nieuwe vakantieseizoen eind maart van start gaat. Dan kunnen de duizenden toeristen die Otterlo en omstreken bezoeken gebruik maken van een spiksplinternieuw pad. Vanmiddag was ik daar de enige en was die wereld even helemaal van mij alleen. Vanmiddag was ik een eenzame, doch vrolijke fietser.

Betsy

Geen enkele dag in het jaar heeft zo'n bijzonder maagdelijk karakter als Nieuwjaarsdag. Zelfs je eigen verjaardag, waarop toch voor jou een nieuw jaar begint, kan daar niet aan tippen. Bijzonder eigenlijk. Alles gaat toch gewoon door? Je hebt misschien een vrije dag, of misschien ook niet. Maar op Nieuwjaarsdag lijkt het net of de mensheid op de rem gaat staan en een extra hap lucht neemt om het nieuwe jaar in te kunnen gaan. Misschien hebben we wel zo'n markeringspunt nodig om ons leven te kunnen vervolgen of hebben we een ijkpunt nodig om "opnieuw te kunnen beginnen". Misschien willen we iets achter ons kunnen laten of willen we iets kunnen afsluiten. Niet voor niets worden goede voornemens gekoppeld aan Nieuwjaarsdag, terwijl ik denk dat je iedere dag wel kunt beginnen met een goed voornemen.Of niet soms? Zolang de mensheid bestaat, heeft ze behoefte aan ordening en dus is er op enig moment afgesproken dat we op 1 januari met een nieuw jaar beginnen. Net zo goed als we ooit afgesproken hebben dat we elkaar dan een gelukkig nieuwjaar toewensen en dat we vragen naar elkaars goede voornemens. Mooi toch. Zo is ons leven afgebakend in jaren, dagen en uren met een aantal vaste, terugkerende en vertrouwde rituelen. Ik doe daar dapper aan mee. Op Oudejaarsdag(en geen dag eerder) heb ik samen met Jaap oliebollen en appelflappen gebakken. Om 12 uur's nachts heb ik een nieuwjaarspijl de lucht in geschoten. En vandaag doe ik niet veel anders dan hier en daar "een beetje nieuwjaar wensen", én achter de computer kruipen om mijn mijmeringen aan het digitale papier toe te vertrouwen. Ik hoop dat in het nieuwe jaar nog vaak te doen. Een goed voornemen?

Betsy

Onze minicamping is nu toch echt gesloten. Tot in de laatste week hadden we nog gasten. Het was dan ook zulk mooi weer. Zelfs vandaag kwam er nog een camper het erf op gereden. Maar ja, 1 november is 1 november. Ons tweede seizoen zit er op. En evenals vorig jaar hebben we er volop van genoten. Zoveel verschillende mensen, uit zoveel windstreken, uit zoveel verschillende landen. Het was een feest om ermee kennis te maken. Mensen vragen ons soms of we het niet te druk vinden, zoveel schoonmaken, zo vaak grasmaaien, zoveel "gedoe", maar dat ervaren wij helemaal niet zo. We hebben er zeker werk aan, maar wij vinden dat wel ontspannend. Het is gewoon gezellig om mensen welkom te heten, een leuke plaats voor hen uit te zoeken en soms een beetje wegwijs te maken in alle mogelijkheden die onze omgeving biedt qua natuur, cultuur en rust. Sommige gasten komen een kijkje nemen op onze kwekerij en zijn geïnteresseerd in de werkwijze van Jaap op het gebied van veredeling. Dan nemen we de tijd om er iets over te vertellen en te laten zien waar gerichte veredeling toe kan leiden. Soms zijn er kleine probleempjes, zoals een caravan, waarvan het alarm afgaat terwijl de eigenaren aan het fietsen zijn. Of een voortent die dreigt weg te waaien bij harde wind. Of een mol die een gang graaft nét naast de caravan. Ja, dat zijn zaken die je direct moet oplossen. Maar dat lukt tot nog toe heel aardig. En als dan 's avonds de gasten weer tevreden voor tent, caravan of camper zitten, met een glaasje wijn, een nootje en soms een open vuurtje in de mobiele houtkachel of op de vuurschaal, dan trekken wij maar één conclusie. Het is een leuke bezigheid. Op naar het volgende seizoen.

Betsy.

Koetelen. Wat is dat? Met mijn Arnhemse achtergrond had ik nog nooit van dat werkwoord gehoord. In West-Friesland daarentegen wordt dit woord veel gebezigd, zoals ik merkte toen ik jaren geleden kennismaakte met de familie van Jaap en de zeden en gewoontes in dat bijzondere deel van Nederland. Een beetje koetelen in de tuin, in het schuurtje (de boet), op het water of in huis. Dat is dus zo maar een beetje gezellig en ontspannen rommelen. Het hoeft niet speciaal tot iets concreets te leiden, er is geen haast bij, geen deadlines en geen stress. Ik doe het graag in de keuken: op een regenachtige zondagmiddag of later op de avond als alleen de geluiden van de natuur bezit genomen hebben van onze minicamping en onze kwekerij. Soms bak ik een cake of koekjes, soms heb ik zin om een grote pan met vlees te braden, genoeg voor de hele week. Ik kijk eens in de kelder of er nog iets ligt dat ik verwerken kan tot een smakelijk hapje of ik doe een duik in de vriezer waar ik altijd wel een voorraadje fruit tegenkom om lekkere confiture van te maken. Zondag trof ik een bak tomaten aan, de laatsten van dit seizoen. Wat te doen? Ik had al een flinke hoeveelheid pittige tomatenpuree gemaakt, genoeg voor de geef en voor de soep. Dan nu maar eens proberen een zoetzure saus te maken, een soort ketchup dus. Met uien, knoflook, gember, appelazijn en suiker is het een lekkere en kleurige saus geworden. Jaap heeft gekeurd......en het geheel is goed bevonden. Een beetje koetelen: we hebben het allemaal nodig en we zouden het dan ook veel vaker moeten doen.

Betsy