Soms, en soms vaak, moet een mens even geduld hebben. Nu is die eigenschap niet mijn sterkste kant, maar naarmate de jaren verstrijken en ook ik geacht wordt wijzer te zijn geworden, heb ik geleerd dat geduld kan leiden tot een mooi resultaat. Zo ongeduldig ik soms kan zijn als het materiele zaken betreft, zoveel rust kan ik opbrengen als het gaat om alles wat er groeit en bloeit. Dat zal wel te maken hebben met mijn boerenafkomst en mijn jarenlange ervaring met dieren en planten. Je kunt wel in april aardappels poten, maar je moet toch echt tot eind augustus wachten alvorens je de nieuwe piepers uit de grond kunt halen. En je kunt wel een zeug laten dekken, maar de biggen worden pas zo'n 115 dagen nadien geboren. M.a.w. groei en bloei heeft zijn tijd nodig. Dat die tijd soms lang kan zijn, leerde ik van Jaap, die toen hij 25 jaar geleden begon met veredelen en kruisen van bijzondere bloembollen, tegen mij zei: 'de eerste echte resulaten verwacht ik over 20 jaar'. Ik heb hem toen met enig ongeloof aangekeken. Hij heeft zowaar gelijk gekregen. Zo heb ik ook jaren geduld moeten hebben alvorens mijn clivia in bloei kwam. Ooit als stek gekregen van mijn moeder, heeft de plant jarenlang heel langzaam groeiend, maar nooit bloeiend ons huis 'aangekleed'. De moederplant van mijn moeder bloeide bij haar ieder jaar en staat nu bij mijn schoonzus in de zorgboerderij, wederom bloeiend. Een paar weken geleden ontdekte ik een klein oranje puntje in het binnenste van de plant. En ziedaar, de clivia vond dat ze groot en sterk genoeg geworden was om voor bloemen te zorgen. We zijn snel méér water gaan geven zodat de bloemsteel zich kon strekken. Nu genieten we iedere dag van een mooie oranje/rode bloem. Even geduld hebben kan soms jaren duren, maar dan..... info: http://www.neerlandstuin.nl/plantenb/clivia.html

Betsy

Vorige week ben ik begonnen aan onze moestuin achter het huis. Niet erg vroeg dit jaar, maar het weer was er ook niet naar. En de ervaring leert, dat je in het voorjaar echt niet zo'n haast hoeft te maken. Eerst moet de grond toch een beetje opwarmen en ook zelf moest ik nog op temperatuur komen. Beginnen aan de moestuin betekent voor mij dat ik eerst het hoofdpad opnieuw markeer en vervolgens paaltjes zet op de plaatsen waar de eerste bedden moeten komen. Daarna kan Jaap een paar meter spitten. Nét voldoende voor mij om uien te planten en worteltjes en spinazie te zaaien. De volgende bedden zijn voor de aardbeien en bloemen. In dit geval Phlox en Hemerocallis. Ik vind het leuk om in een moestuin afwisselend met groente en bloemen te werken. Het maakt de tuin fleurig en levendig. Zo heb ik ook een aantal oude rozenstruiken staan en een bed met baardirissen. Meestal zaai ik ook nog eenjarigen zoals Cosmea, dille en Lathyrus. Van zus Neeltje krijg ik ieder jaar afrikaantjes. Maar ook tomatenplantjes, peperplantjes en paprikaplantjes, die Jaap in grote potten in de tunnelkas zet. Ik vind het fijn en ontspannend om in en aan de moestuin te werken. Die liefde dateert al van jaren her. Eigenlijk al vanaf mijn jeugdjaren op onze boerderij, waar ik het heerlijk vond om op het 'land' te werken. Ik hielp met schoffelen tussen de bieten en de aardappelen, 's zomers met de oogst van het graan en in het najaar met het rooien van de aardappelen. Maar wat ik er ook aan overgehouden heb is de idee dat de tuin iets op moet brengen. Er moet geoogst kunnen worden. Niet dat we alles zelf moeten opeten. Het meeste geven we weg. Bovendien tuinieren we op schrale en droge zandgrond en dat garandeert absoluut geen hoge opbrengsten. Die liefde voor het landwerk is nooit vertrokken en hoewel de moestuin vele malen kleiner is dan de akkers van toen, blijft het toch landwerk. Ik denk maar zo: oude liefde roest niet. Info: http://www.levenvandemoestuin.nl

Betsy

Sinds een paar dagen heeft Otterlo twee touwbruggen. Niet voor de kinderen, maar voor de eekhoorntjes. Boven de Arnhemseweg, nabij de Zanding zijn twee oversteekplaatsen-op-hoogte gemaakt voor deze kleine, nagere en vliegensvlugge beestjes. Het aantal eekhoorntjes neemt de laatste jaren fors toe. Waar je zo'n 10 jaar geleden nauwelijks een dergelijk exemplaar tegenkwam, zie je ze nu overal in en om Otterlo lopen, klimmen en draaien in de boomstammen, ook bij ons. Het is absoluut geen bezienswaardigheid meer. Waar er véél van zijn, is de kans op ongelukken groter. Zo ook bij de eekhoorntjes. Net zoals we langs de kant van de weg doodgereden konijnen en katten tegenkomen, is dat nu ook het geval met eekhoorntjes. Het is dan slechts een kwestie van tijd of er meldt zich wel één of andere vereniging of actiegroep, die zich het lot van deze diertjes aantrekt en met een idee komt om het dierenleed te voorkómen. Nu is het idee van een oversteekplaats-op-hoogte voor dieren niet nieuw. Zie het als een soort ecoduct, maar dan iets simpeler en speciaal voor kleinere, klimmende zoogdieren. In Nederland zijn er al een paar, evenals in Amerika, Japan, België en enkele andere landen. De gekozen constructies verschillen echter, vaak afhankelijk van de afstand die overbrugd moet worden. En dat heeft uiteraard gevolgen voor de kosten. Naar ik heb gehoord, kosten de twee touwbruggen in Otterlo 20.000 euro. Ik neem aan dat daarbij aanleg, camera's e.d. inbegrepen zijn. Een simpel touwladder, volgens mij ook voldoende voor de Arnhemseweg, kost amper 1500 euro. Ik krijg de indruk dat het dus wel ietsje méér mocht zijn. Misschien zat er nog iets in een specifiek potje. Maar het kan altijd gekker. De stalen driehoekige loopbrug van 55 meter bij Den Haag heeft maar liefst 144.000 euro gekost (volgens het AD was er in de eerste anderhalf jaar nog geen enkel eekhoorntje over de loopbrug gegaan!). Ik vind het prima dat dierenleed voorkómen wordt. Hier plaats ik toch een kanttekening. Moet je eekhoorntjes, rovertjes zijnde, zo duidelijk beschermen. Kijk naar de vossen en de dassen, óók rovers en óók beschermd. Er komen er steeds meer van met grote gevolgen voor andere dieren, zoals buitenlopende kippen, weidevogels en zangvogels. Als wij deze roofdieren die geen natuurlijke vijanden hebben ongebreideld in aantal laten toenemen, verstoren we zelf het natuurlijk evenwicht in de fauna. M.a.w. wie veroorzaakt hier het dierenleed? Info: https://www.natuurpunt.be/sites/default/files/documents/publication/handleiding_eekhoornbruggen.pdf

Betsy

Vandaag heb ik weer iets geleerd betreffende de biologie bij vogels, reptielen en zoogdieren. Ik zag een filmpje op internet van overtrekkende kraanvogels bij ons in het park (De Hoge Veluwe). Nu blijken kraanvogels imposante vogels te zijn. Ze zijn groter dan ooievaars en hebben een spanwijde van 2-2,3 meter. Kraanvogels (Grus grus) komen in duizenden aantallen voor, maar bij ons vooral als ze trekken in het voorjaar van zuid naar noord en in het najaar omgekeerd. Ze verblijven graag in moerassige hoogveengebieden, waar ze nestelen. En die heb je hier niet zoveel meer. Ik vind dat niet erg. Voor elke soort vogel is wel een geschikt gebied. Zeker als je leest over de duizenden en duizenden kraanvogels, die in grote gebieden in Europa worden waargenomen, hoeven we ons geen zorgen te maken over uitsterven. Kraanvogels staan dan ook niet op de rode lijst. Dat is een lijst met beschermde diersoorten. De kraanvogel is een nestvlieder, d.w.z bij de geboorte is hij meteen in staat om zichzelf warm te houden en eten te zoeken. Hij verlaat het nest dus snel. Hij vliedt heen. Veel andere vogels worden kaal, blind, hulpbehoevend en afhankelijk van de ouders geboren. Vooral vogels die in bomen of nestkasten geboren worden. Een ander kenmerk is dat nestvlieders een langere broedtijd kennen vanwege het feit dat de jongen al zo snel zelfstandig moeten zijn. Nu komen de termen nestvlieders en nestbijvers ook bij reptielen en zoogdieren voor. Het konijn is b.v. een nestblijver, maar de haas een nestvlieder. Onze landbouwhuisdieren zijn nestvlieders. Kijk maar naar het kuiken, het big, het kalf en het veulen. Ze hebben meteen de ogen open, lopen dapper rond en gaan uit op voedsel. En dan de mens, een echte nestblijver. Het netgeboren kind is volkomen afhankelijk, kan niets, heeft de ogen dicht en moet naar het voedsel geleid worden. De ontwikkeling en opvoeding bij de mens duurt jaren. Wat dat betreft zijn we dus zelf de ultieme nestblijvers.Ik vond op internet een interessant onderzoek uit 1957 (lang geleden dus) over de kraanvogels in Nederland. Info: http://www.kraanvogels.net/share/Geschiedenis-kraanvogels-Nederland.pdf

Betsy.

Een mensenleven wordt doorgaans gemarkeerd door een aantal mijlpalen, sommigen klein, anderen groot. Meestal ben je je daar niet eens van bewust op het moment suprême, maar pas later bij een gebeurtenis in je leven, waardoor je aan dat moment herinnerd wordt. Je eerste verkering en je eerste ldvd ervaar je vaak wel intens, maar op dat moment niet persé als een mijlplaal, althans ik niet. Zo verging het mij afgelopen dagen bij twee nieuwsfeiten in de krant, allebei betrekking hebbend op Arnhem. Nu wil het toeval dat ik een Arnhems meisje ben, niet geboren in de stad zelf, maar mijn geboortedorp hoort bij de gemeente Arnhem. Een echt Arnhems meisje werd ik pas toen ik naar de middelbare school ging in de stad, een school die vlakbij Theater Rembrandt, Musis Sacrum en V&D stond. Ik maakte kennis met het stadse leven, stadse winkels, stadse kleding en stadse vriendinnen. Ik zag voor het eerst van mijn leven trolleybussen rijden. Ik was er niet verbaasd over, want ze reden overal in de stad. Het was heel gewoon. Pas veel later zag ik dat in andere steden geen trolleybussen reden en dat dit een uniek systeem is voor openbaar vervoer. Gelukkig heeft Arnhem de trolleybussen altijd in ere gehouden en wordt er nu zelfs gewerkt aan een gemoderniseerde versie. In Arnhem maakte ik ook voor het eerst van mijn leven kennis met de roltrap, ja bij V&D. Doodeng vond ik dat de eerste keren, maar later rende ik gewoon naar boven en vooral naar beneden, wedstrijdjes doend wie het eerst aankwam. V&D zal mij dus blijvend doen herinneren aan de roltrap.Info: http://wijnemenjemee.nl/nieuws/van-kermisvermaak-tot-onmisbaar-roltrappen-in-nederland/

Betsy