Onze Fokkie (de hond) is in de rui. En dat niet zo maar een klein beetje. Als je hem over de rug aait, heb je een hele hand haar te pakken. Onze Fokkie is een gezellige en waakse boerenfox, 12 jaar oud en op 8-jarige leeftijd bij ons gekomen. Jaap heeft hem uit het asiel gehaald. Op die leeftijd kun je een hond niet zoveel nieuwe regels aanleren. Hij was gewend binnen te zijn en kon traplopen. Met als gevolg dat hij ook boven komt. U raadt het al: behalve beneden hebben we nu ook op de bovenverdieping overal flinke plukken hondenhaar liggen. Normaliter heeft een hond twee ruiperiodes. In het voorjaar verliest hij de dikke wintervacht en in het najaar verwisselt hij de dunne zomervacht voor een voller exemplaar. Aangezien tegenwoordig veel honden het hele jaar door ook binnenshuis in een aangenaam klimaat vertoeven is dat tweejaarlijkse proces enigszins verstoort. En dus ruit Fokkie het hele jaar door een klein beetje en tweemaal in het jaar overmatig veel. Ik vind het niet prettig, maar het is niet anders. Het huis iedere dag zuigen en de hond vaak borstelen moeten ervoor zorgen dat ik mijn ergenis in bedwang houd. De hond kan er per slot van rekening niets aan doen. Het is de natuur en ik weet maar al te goed dat de mens niet machtiger is dan de natuur.

Vanochtend vroeg zijn de eerste zeilboten die meedoen aan de Volvo Ocean Race om de wereld de haven van Lissabon binnengevaren. Het Nederlandse Team Brunel als eerste, tweeentwintig minuten later gevolgd door het Spaanse Mapfre team. De andere vier teams komen in de loop van de ochtend aan. Van de nu zeven afgelegde etappes (legs) heeft Team Brunel er twee gewonnen. Deze zevende leg startte op 17 mei in Newport aan de Amerkaanse oostkust. Hemelsbreed zouden de zeilers een afstand van 2800 nautical miles(x 1,7=km) moeten afleggen om in Lissabon te komen. In werkelijkheid is die afstand veel groter geweest. Zo hadden ze de eerste dagen net buiten de kust nog last van het koude weer en drijvend ijs. Daar moesten ze omheen. Daarna moesten ze aan de noordkant van het Azorenhogedrukgebied zeilen om snelheid te houden. En verder kun je met zeilen nooit in een rechte lijn varen. Zeilen is een kwestie van laveren, de wind zoeken, stuurmanskunst e.d. Dat vakmanschap maakt een zeilwedstrijd extra leuk. Ik heb helemaal geen verstand van zeilen of andere watersporten. Wat dat betreft ben ik een echte zandhaas. Maar het is leuk een dergelijk evenement te volgen. De zeilers zijn in oktober vorig jaar gestart in het Spaanse Alicante. Eind juni finishen ze in Gothenborg. Dan hebben ze een afstand van bijna veertigduizend nautical miles moeten overbruggen. Ik ben benieuwd wat dan de werkelijk gezeilde afstand zal zijn geweest. Info: http://www.volvooceanrace.com.

Betsy

Achter ons huis staat de damastbloem met zoete geuren te bloeien. Vooral 's avonds met een klein briesje word je neus door een aangenaam aroma geprikkeld. Hij groeit bij ons min of meer in het wild, d.w.z. we laten hem zijn gang gaan. Het is een tweejarige, maar kan ook jaren achter elkaar terugkomen, daarom wordt de damastbloem ook wel tot de vaste planten gerekend. De wetenschappelijke naam is Hesperis Matronalis (avonddame) Een mooie en passende naam. Hij wordt ook wel nachtviolier genoemd, omdat de plant 's avonds bezoek krijgt van nachtvlinders. Waar de gebruikelijke Nederlandse naam damastbloem vandaan komt, is niet helemaal duidelijk. Het zou kunnen duiden op Damascus. Vanuit die plaats is de bloem in de Middeleeuwen verspreid over heel Europa. De in het wild voorkomende soort heeft lila bloemen. Wij hebben nu ook een witte soort en een kleurtje wat neigt naar zachtroze met een zweem lila. Erg mooi. Komend najaar gaan we alle planten oprooien en dan maken we er drie partijtjes van voor de kwekerij. Volgend voorjaar zijn ze dan verkoopbaar. Op de vaas blijft de damastbloem een week mooi, en in een fris boeket samen met paarse Alliums en lichtblauwe Camassia is het een plaatje. Info: http://www.volkoomen.nl/H/Hesperis

Betsy

De komende weken moet ik me bezighouden met het opknappen van een kamertje op de bovenverdieping. Ja, het is wel een moeten voor mij, want een dergelijk klusje is niet mijn hobby. Over vier weken moet het klaar zijn. Dan arriveert onze nieuwe Franse stagiaire en die moet er slapen. Die tijdsdruk is een goede stok achter de deur. Ik heb de kamer nu helemaal gestript, d.w.z. een paar lagen behang eraf, vloerbedekking eruit, contactdozen afgeplakt, geveegd en gezogen. Vooral het oude behang verwijderen was een hels karwei. Op internet en bij de schilder krijg je allerlei adviezen en middeltjes. Mijn ervaring is dat ik daarmee een heleboel kliederwerk verricht met matig resultaat. Dat ligt ongetwijfeld aan mij (ik ben niet zo handig), maar ik ben tenslotte gewoon met het plamuurmes aan de gang gegaan. En...alles is eraf. Nu kan ik gaan schuren, plamuren en nogeens schuren. Daarna gaat het echte opknappen beginnen. Gelukkig heb ik creatieve zus Neeltje en handige vriendin Jenny achter de hand. Zij geven bruikbare adviezen en bieden zonodig een paar extra handen aan. Een hele geruststelling voor mij. Vorig jaar heb ik een ander kamertje opgekalefaterd met hulp van schoonzus Ria. Dat is ook al zo'n snelle doe-het-zelver. Voor mij zijn ze onmisbaar. Als alles klaar is, kijk ik er met tevredenheid naar. Het is dan toch weer gelukt.

Betsy

Vanavond ga ik de eerste confiture van dit seizoen maken. Nu moet ik eerlijkheidshalve wel vermelden dat de aardbeien nog van vorig jaar zijn, maar de rabarber is van dit seizoen, gisteren gesneden en gewassen. Vorig jaar hadden we veel aardbeien. De mooiste exemplaren heb ik in de vriezer gedaan. Ze zien er prachtig uit. Samen met de rabarber, een beetje citroensap, een scheutje citroenbrandewijn en geleisuiker heeft alles nu 24 uur in een schaal in de kelder gestaan. Het ruikt lekker. Het voordeel van het gebruik van geleisuiker in plaats van gewone suiker is dat het mengsel maar kort hoeft te koken. Daardoor worden de stukjes fruit niet helemaal kapotgekookt en wordt het geen moes. En dat vind ik leuk, want dan kun je nog zien wat je op de boterham, de yoghurt of het ijs doet. Ik maak nooit grote hoeveelheden tegelijk. Daar heb ik geen aardigheid aan. Ik denk dat ik vanavond vier potjes kan maken. De eerste serie geeft altijd veel voldoening. Mijn ervaring is dat ik gaandeweg het confitureseizoen steeds nieuwe variaties probeer. Ook dat is erg leuk. Sommige mensen denken dat het veel en tijdrovend werk is. Dat valt nogal mee. Je moet er wel de tijd voor nemen, in die zin dat je het met aandacht doet. Maar dat geldt voor de meeste dingen die je doet of moet doen. Als je resultaat wilt, moet je je hoofd en je hart er bijhouden.

Betsy