Wie deze pagina leest, maakt kennis met onze nieuwe website. Dat is wel even wennen, een dergelijk professionele outlook. Of niet soms?. Tot nog toe wisten we ons te behelpen met ons ouwetje, waar ik eigenlijk best tevreden mee was en waarmee ik ook goed wist te werken. Maar volgens de kenners (lees vooral jongeren) zag het er allemaal veel te ouderwets uit en gaf het niet voldoende mogelijkheden voor de moderne gebruiker. Allerlei termen vlogen me om de oren: keywords, html, sitemap, images, alt-tag, inline-case, meta-tags, enz. Kortom, er moest dringend gesleuteld worden aan onze website. Dat heeft er uiteindelijk in geresulteerd dat onze websitebouwer, achterachterneef Dirk een compleet nieuw geheel in elkaar gezet heeft. Het is nog niet af, maar we zijn weer online. Als het goed is zijn we nu ook prima te bereiken voor de smartphonegebruiker en is onze minicamping uitstekend te vinden op Google Maps. Ik ben benieuwd. Wat is er in tien jaar tijd veel veranderd op het gebied van informatievergaring. Wie zie je nu nog met een ouderwetse kaart zoeken naar een bestemming? Wie heeft er eigenlijk nog een dergelijk kaart. Ja, ik heb er nog tientallen: allerlei autokaarten en feitskaarten. Ik ben eraan verknocht, maar ik doe er verder niets meer mee. Zo gaat het ook met naslagwerken en encyclopedieën. Als ik iets wil weten ga ik, net zoals de hele wereld dat doet, googlen. Misschien wel het nieuwste van deze tijd, dat het meest gebruikt wordt. Maar hoe zal het over tien jaar zijn? Daar ben ik toch zo benieuwd naar. Kijk, we weten hoe het was en hoe het is, maar niet hoe het zal worden. Hebben we dan nog een smartphone? Waarschijnlijk niet. Hebben we dan allemaal een chippie in onze arm, die op onze mondeling gestelde vraag meteen verbinding zoekt met een databank. Zit er misschien een klein robotje in de chip, dat het antwoord in ons oor fluistert en ook meteen doorseint naar onze individuele databank. Kan de chip misschien onze positie doorgeven aan iedereen met wie we verbinding willen hebben? Ik weet het niet. Eén ding is zeker. Niets blijft zoals het is.

Betsy

Het lijkt een echte luizenzomer te worden. Vorige week ontdekte ik op de lupine een paar uitgebloeide stengels met peulen vol groene bladluizen. Dan weet je dat je snel moet ingrijpen, wil je de rest nog redden. Maar ja, tussen weten en doen zit een groot verschil. Een paar dagen later kom ik tot de ontdekking dat het hele lupineveldje één kleverige luizenmassa is geworden. De luizen zelf kleven niet, maar wél de vloeistof die ze uitscheiden. Die vloeistof noem je honingdauw. Dit suikergoedje dient als voedsel voor de mieren. Die zijn er zelfs zo gek op dat ze het achterlijf van de luis masseren om zoveel mogelijk suikerstroop te voorschijn te laten komen. Luizen hebben maar één echt belangrijke natuurlijke vijand, het lieveheersbeestje, maar daar zijn er op dit moment nog niet zoveel van. Dat loopt er altijd iets achteraan in de tuin. Bovendien beschermen de mieren uit eigenbelang de luizen. En dus breidt de luizenkolonie zich dapper uit. Daar hoeven ze niet veel moeite voor te doen, want ze planten zich 's zomers ongeslachtelijk en ook nog eens razendsnel voort. Zo'n 15-20 generaties per jaar is heel normaal. Wat te doen? Ik kan wachten op een flinke regenbui, maar dat kan nog even duren. Spuiten of begieten kan ook met azijn, spiritus of een ander niet al te schadelijk middel? Ik besluit rigoreus in te grijpen. Alle lupineplanten tot een paar centimeter boven de grond afknippen en meteen afvoeren lijkt mij de beste oplossing. Ik ben de luizen kwijt en de planten lopen straks wel weer uit. Met een beetje geluk kan ik in augustus nog genieten van een tweede bloei. Met luizen in de tuin heb je niet bepaald een luizenleven. Info: http://www.moestuintips.nl/

Betsy

Er zijn geraniums en geraniums. En nog meer geraniums. Er kan echt een babylonische spraakverwarring over onststaan. Want wat verstaan we onder een geranium. De één denkt aan de Oostenrijkse hanggeranium die zo mooi over de rand van een balkon kan uitwaaieren. De ander bedoelt de ijzersterke vaste plant die de randen van het terras onkruidvrij houdt. En dan zijn er ook nog mensen bij wie een geranium herinneringen oproept aan de vensterbank bij oma en opa. Alle geraniumsoorten behoren tot de familie van de Geraniaceae. De éénjarigen en de kamerplanten vallen onder de pelargoniums. De tuinplanten (de vaste planten) noemen we geraniums. Pelargonium is afgeleid van het Griekse woord pelargos (ooievaarsbek). Geranium is afkomstig van het Griekse woord géranos (kraanvolgelbek=ooievaarsbek). En zo is de verwarring ontstaan. In principe mogen dus alle soorten "geraniums" genoemd worden. Wij hebben op de kwekerij 10-15 soorten die tot de vaste (winterharde) geraniums gerekend mogen worden. Sterke soorten met groen tot grijs blad en een grote verscheidenheid in bloemkleur en bloemgrootte. Het zijn erg gemakkelijke planten, die nauwelijks tot geen onderhoud vragen en waarvan je het hele jaar door bewortelde stukken kunt afscheuren om elders weer uit te planten. De meeste soorten bloeien al in mei/juni. Als je direct ná de bloei de plant flink terugknipt, kun je nog een tweede bloei verwachten aan het eind van de zomer. Achter het huis hebben we een kleine collectie éénjarige (pelargonium) geraniums in potten staan. Die zijn niet winterhard. Ze gaan in het najaar naar binnen. Zodra de kans op vorst verkeken is (hetgeen dit jaar erg lang duurde) mogen ze weer naar buiten. Soms knippen we ze een beetje terug. Soms ook niet. Je kunt er in augustus stekken van nemen en op die manier je verzameling vergroten. Broer Henk is daar erg goed in. Hij verblijdt mij ieder jaar met een paar zelfgestekte soortjes. Behalve de winterhardheid is er nog een verschil tussen de vasteplantgeranium en de eenjarige geranium. De bloemen van de vaste planten zijn symmetrisch, die van de pelargoniums niet. Werken met geraniums is absoluut niet saai. Wat dat betreft klopt het oude gezegde "achter de geraniums zitten" niet.

Betsy

Deze week staat bij ons in het teken van het treffen van voorbereidingen voor onze open dag, komende zaterdag. Dit jaar wordt het al de vijfde keer dat we een 'Dag van de Sterretjes' organiseren, een dag waarop geïnteresseerden en liefhebbers van Zuid-Afrikaanse bolletjes kunnen kennismaken met de unieke collectie rood-, geel- en rapsterretjes die in de loop van 20 jaar is opgebouwd. Het unieke zit vooral in het feit, dat de collectie is ontstaan door kruisings- en veredelingswerk. In al die jaren heeft Jaap met zijn kennis van bollen, groene vingers en vooral veel, heel veel geduld nieuwe soorten ontwikkeld, die langer bloeien en mooiere bloemen geven. En nog steeds lukt het hem om ieder jaar weer een paar nieuwe zaailingen aan de collectie toe te voegen, die zich duidelijk onderscheiden van de anderen. Afgelopen maandag heeft Jaap een paar mooie exemplaren uit het assortiment ter keuring aangeboden bij de KAVB, de Koninklijke Algemene Vereniging voor de Bloembollenteelt. De inzending is met een gouden medaille beloond. Dat is toch een geweldige erkenning voor het werk, het vakmandschap en de passie van Jaap. Het is leuk en interessant om deze ontwikkeling van nabij mee te maken en er een steentje aan bij te dragen. Info: http://www.jaapbol.nl

Betsy

De gemeente Ede is al een tijdje in de ban van een eventuele verruiming van de winkeltijden. Kort gezegd: moeten de winkels op zondag open, ja of nee. Het is een delicaat onderwerp in onze gemeente. De politieke constellatie is op dit moment van dien aard, dat er wel een meerderheid in de gemeenteraad is die hiervóór stemt, maar de weerstand is groot. Niet alleen vanuit de kringen van de behoudende geloofsgemeenschappen. Ook veel kleine ondernemers voelen niet veel voor een verruiming van de winkeltijden. Met de invoering van de Winkeltijdenwet per 1 juli 2013 is het voor de gemeentes mogelijk geworden een eigenstandig beleid te voeren rondom de winkeltijden. En toen zijn dus ook de plaatselijke discussies begonnen. Het is echt zo'n onderwerp waaraan een politicus niet graag zijn vingers brandt. Politiek Den Haag heeft het met de invoering van de wet naar de gemeentes geschoven. Vervolgens komen die er ook niet uit. De oplossing: een referendum. Laten we het de burgers zelf maar vragen. Ik vind dat een zwaktebod. Ik denk dat de gemeente Ede het referendum alleen maar gebruikt om zich te kunnen verschuilen achter de burgers. Immers de vragen van het referendum zijn van dien aard, dat de gemeente er alle kanten mee uit kan. Bovendien is het een raadplegend referendum, hetgeen inhoudt dat de uitslag een advies is en niet bindend voor de gemeente. Ons democratisch bestel zit zo in elkaar dat besluiten bij meerderheden genomen worden. Als er een politieke meederheid is om de winkeltijden te verruimen, dan moet dat besluit in principe genomen kunnen worden. Echter, een samenleving besturen houdt ook in dat je serieus rekening houdt met de minderheid. Wat betreft dit onderwerp heeft de gemeente Ede te maken met een flinke minderheid, die in alle lagen van de bevolking aanwezig is. Ik vind het niet verstandig op dit moment de winkeltijden te verruimen. Het zorgt voor een onnodige aanscherping van de tegenstellingen. Onze Nederlandse en dus ook de Edese samenleving groeit vanzelf wel toe naar een verdere verdwijning van de zogenaamde zondagsrust met als gevolg dat over 5-10 jaar die hele discussie niet zo fel meer zal zijn en er qua winkeltijden waarschijnlijk veel meer variatie komt. En dan nog iets. Hoe consequent zijn we wat betreft de zondagsrust? Benzinestations aan de snelweg zijn open, elders de één wel, de ander niet. Musea zijn open, maar winkeltjes in de musea soms wél, soms niet. De bibliotheek in Ede is dicht, gemeenteloketten zijn dicht, restaurants zijn open. We doen allerlei klusjes in huis, maar grasmaaien toch maar niet. En de was buiten hangen ook maar niet. We hebben allemaal wel een argument om iets wél of niét op de zondag te kunnen doen. Of zoals mijn oude wijze moeder gisteren opmerkte: "De mens kan alles rechtbreien." Dat doet de gemeente Ede na het referendum ook.

Betsy