Morgenmiddag staan we met een kraam in Otterlo op het meest gezellige festival in de wijde omgeving: Klap van de Molen. Nu denkt u misschien dat ik het zo gezellig vind omdat het in Otterlo is. Dat heeft er echter niets mee te maken. De gezelligheid zit in heel andere dingen. Ik noem er een paar. Er is veel muziek, van de plaatselijke harmonie tot een gelegenheidszanggroep uit Otterlo dat vrolijke bekende en onbekende Franse liedjes zingt. Diverse mensen uit Ede en Otterlo tonen hun artistieke uitingen in dans, tekenen, schilderen, toneelspel enz. De kramen worden bemand door mensen door iets te bieden hebben dat zij zelf gemaakt, geproduceerd of opgekweekt hebben. Iedereen is welkom, er wordt geen entree geheven. Alleen dat laatste aspect zorgt al voor een heel ontspannen sfeer. Geen controleurs, geen kaartjesverkopers, geen bewaakte inrit. Neen, je komt aanrijden op je fiets, parkeert het vehikel tegen de eerste de beste boom en je loopt het terrein op. Je voelt je dan ook heel welkom. En wat je er ook niet vindt zijn de kramen met allerlei verkoopartikelen die je op de braderieën tegenkomt, zoals de sokken, de leren tassen, de prullaria en de tweedehands boeken. Kramen die doorgaans bemand worden door lieden die op alle markten door het hele land staan. Ja, dit Otterlose festival is een uniek evenement, georganiseerd door plaatselijke en Edese kunstenaars en gesteund door vele Otterloërs met twee rechter handen. Wij zijn er morgenmiddag dus ook bij. Mét een kraam vol fleur en kleur. We nemen bloeiende dahlia's-op-pot, begonia's, sterretjes, crocosmias en ander bloeiend tuinspul mee. Maar ook aardappelen van eigen kweek, kleine komkommers, cherrytomaatjes, paprika's en rode en groene pepertjes. En ook nog lekkernijen in glas: appelmoes, confitures, zoetzuur, alles zelf gemaakt van producten die in onze tuin of kas groeien. Het gebeuren speelt zich af op het terrein tegenover Hotel De Sterrenberg, aan de Houtkampweg. Kom genieten en doe mee.

Betsy

Kunstenaar Gerrit van Emous uit Putten exposeert momenteel in de beeldentuin van Galerie Zuid in Harskamp. Ik weet niet hoe lang zijn werk nog te bewonderen is. Als die buitenexpositie onderdeel is van "Veluwe in de Kunst", heb ik nog maar twee dagen de tijd om te gaan kijken. Dus ik moet opschieten, want ik wil zijn werk wel graag zien. Ik ken Gerrit al jaren. Hij heeft een technisch beroep, maar hij is ook erg creatief. Die beide kwaliteiten weet hij in zijn werk en in zijn artistieke uitingen verrassend te combineren. Hij werkt met staal, brons of hout en maakt expressieve en meest grote beelden. Maar hij probeert ook rustig weer nieuwe technieken uit. Ik begrijp dat hij nu met een kettingzaag aan het werk is. Dat is nu niet bepaald een attribuut dat je in verband brengt met kunst. Maar bij Gerrit kun je altijd iets bijzonders verwachten. Zo is hij ook een enthousiaste en gedreven sportieveling. Hij schaatst de Elfstedentocht (al even geleden), beklimt een berg of rijdt per fiets de d'Alpe d'Huez op. Hij zoekt de uitdagingen op vele fronten. Als je bij hem thuis het erf op rijdt, word je meteen geconfronteerd met zijn creaties. Op een groot grasveld staan diverse beelden: hanen, vogels, een schaatser, een uil, een libelle, in ijzer of brons, of als sculptuur. De meeste mensen kennen de Veluwe vooral vanwege het vele natuurschoon en de rust die daarvan uitgaat. De kunst en kunstenaars zijn op de Veluwe echter ook goed vertegenwoordigd. En niet alleen in grote musea als het Kröller-Müller of in de grote steden als Arnhem en Apeldoorn. Aan een simpel binnendoorzandweggetje van Otterlo naar Harskamp vind je Galerie Zuid, altijd verrassend, altijd betaalbare kunst en altijd gratis entree. Zo wordt kunst voor iedereen toeganklijk. Info: http://www.galeriezuid.nl en http://www.emous.nl

Betsy

Gisteren heeft Jaap sterretjes (Rhodoxis Fairykisses) naar Plantarium gebracht. Twaalf potten met mooi fris groen blad, bijna witte bloemen met een roze rand en een oogje in het midden. De leek zal het misschien niet zoveel zeggen. Maar collega-bollenveredelaars, vaste plantenmensen en handelaren in alles wat er bloeit en groeit, weten hoeveel jaren en hoeveel werk er aan vooraf gaan alvorens je een nieuw soort op Plantarium kunt introduceren. Vandaag is het dan zover: Plantipp, het bedrijf dat voor Jaap het nieuwe soort in de markt zet, heeft de Rhodoxis Fairykisses samen met veel andere nieuwigheden prominent in haar stand nr.8 staan. Er zijn een kleine driehonderd standhouders en een twintigduizend vakgenoten die deze week Plantarium bezoeken. Wij zeggen dat de Fairykisses zichzelf verkoopt, maar wij zijn natuurlijk bevooroordeeld. Kwekers en handelaren uit binnen- en buitenland op zoek naar nieuwigheden moeten de plant zien zitten. Wij hebben er alle vertrouwen in. Info: http://www.plantarium.nl

Betsy

De overvloedige regen begin deze week was een plaag voor de recreant maar een zegen voor de natuur. De bossen, de planten, de gewassen op het land, de vogels en allerlei kruipende beestjes profiteerden ervan. Ook de heide. En dat is nu goed te zien. Het ziet er naar uit dat we volgende week in een paarse wereld leven. Ieder heidestruikje begint al een mooie gloed te krijgen, althans als het een gezond heidestruikje is met voldoende jonge scheuten. Aan dat laatste mankeert het nogal eens. Niet alle heide wordt door de mens goed onderhouden. Je kunt wel menen dat de hei vanzelf gaat bloeien, maar dat is toch echt niet zo. Kijk maar naar het heideveld van de Hoge Veluwe bij Oud-Reemst. Het wás een mooi stuk hei, maar de laatste jaren wordt er geen onderhoud meer gepleegd en nu is het een dor stuk land met buntgras en hier en daar een heideplant. Of kijk naar de rotonde bij het Pannenkoekenhuis op Schaarsbergen. Ooit geplant, maar nooit meer iets aan gedaan. Nu zijn het houtige, anderhalve meter hoge en dorre struiken geworden. Ik vrees dat er straks geen kleurtje op komt. Wil je hei zien bloeien dan moet je aan het werk. Hetzij met een kudde schapen, die het gras tussen de hei wegknabbelen, hetzij door te plaggen, waardoor nieuw heidezaad de kans krijgt te kiemen, hetzij door te maaien, waarmee je jonge scheuten ontwikkelt. Op de Hoge Veluwe (het park) waren jarenlang de dennenscheerders actief. Dat waren enthousiaste vrijwilligers, vrienden van de Hoge Veluwe, die iedere zomer een paar weken kampeerden in het park en dan een stuk heide onderhanden namen. Mooi, nuttig en gezellig werk. Helaas zijn de dennenscheerders "weggesaneerd". Onbegrijpelijk. Kennelijk ziet de de directie van het park niets in deze vorm van belangeloze inzet van natuurvrienden. Dom, dom. Hele volksstammen genieten ieder jaar weer van de adembenemende aanblik van bloeiende heidevelden. Er zijn niet veel gebieden meer in Nederland waar dit mogelijk is, dus directie wees een beetje zuinig op de terreinen waar dit mogelijk is en op de mensen die dit willen onderhouden.

Betsy

Jaap heeft gisteren de piepers gerooid. Dat is ieder jaar weer een hele klus. Jaap rooit met de hand of eigenlijk moet ik zeggen: met zijn handen. Wat is het verschil, vraagt u zich af. Ik zal het uitleggen. Als je zegt "met de hand rooien",dan bedoel je dat er geen machine aan te pas komt. Je wipt de hele aardappelplant met een vork uit de grond en je schudt de aardappels eraf. Jaap heeft zo zijn eigen manier van rooien. Hij doet dat op dezelfde manier waarop hij ook de bollen rooit. Hij trekt zijn bollenrooibroek aan, gaat op de knietjes op het land liggen en graaft met beide handen onder de aardappelplant door en haalt dan de piepers van de plant af. Volgens hem is dat de enige manier om de huid van de piepers zo min mogelijk te beschadigen. En hoe minder stootplekken de aardappel krijgt, des te beter en langer je die kunt bewaren. Twintig kistjes piepers staan nu te drogen in de kapschuur. Ze moeten nu eerst afrijpen en goed drogen, waarna ze gesorteerd worden. Daarna kunnen ze de koelcel in We hebben dit jaar vier rassen gepoot en gerooid: Eerstelingen, Lekkerlanders, Frieslanders en Parel. De laatste soort gaf de hoogste opbrengst. Geen wonder. Op de Veluwse zandgrond is dit de beste consumptiepieper. Tenminste tot nu toe. Want welke piepers zullen we over tien jaar eten? In de National Geographic van februari jongstleden stond een interessant artikel over de toekomst van de piepers. De pootaardappel, hét exportproduct van de Nederlandse boer bij uitstek wordt al jaren (sinds 1845) geplaagd door de schimmelziekte Phytophthora. Nieuwe rassen lijken in eerste instantie bestand tegen deze ziekte, maar dat is meestal maar van korte duur. Na een paar jaar heeft de Phytophthora zich aangepast (kan ook de nieuwe aardappel ziekmaken) en we weer terug bij af. Onderzoekers zitten natuurlijk nooit stil en dus wordt er via veredeling naar resistente aardappelen gezocht. Lees het artikel met aandacht (volgens Jaap moet je niet alles klakkeloos voor waar aannemen) en oordeel zelf. De Parels van nu zijn in ieder geval machtig lekker. Of de piepers van de toekomst dat ook zijn? Info: http://www.nationalgeographic.nl/artikel/is-de-aardappel-van-de-toekomst-nog-lekkerder